Echte Vrienden (2012)

 

Het nieuws dat Tijs groep vier een jaartje over doet slaat niet alleen bij de kinderen in als een bom, maar ook bij de ouders.

De resterende twee schoolweken, voordat de zomervakantie begint, word ik door veel moeders aangesproken. De meeste moeders zijn verbaasd en hebben het niet zien aankomen.

‘Nee, logisch,’denk ik dan, ‘ik ga niet vrolijk op het schoolplein oreren dat mijn kind niet kan meekomen en volgens de WISC-III test een moeilijk lerend kind is.’

Een aantal moeders die mij, maar vooral Tijs kennen omdat hij daar vaak over de vloer komt reageren emotioneel. Zij weten dat Tijs erg gevoelig is en beloven mij om het onderwerp als het ter sprake komt zo positief mogelijk te benaderen. Het zijn ook deze moeders die mij steunen en zich kunnen voorstellen hoe moeilijk het is om een grote keuze te maken voor je kind, terwijl je niet weet of de keuze in de toekomst de juiste blijkt te zijn. En daar raken ze mij. Een aantal keer sta ik snotterend tegenover een moeder. Maar de troost en begrip doen me erg goed.

Een aantal kinderen hebben een nacht niet goed geslapen omdat ze het zo zielig vinden voor Tijs dat ie blijft zitten. Zelfs een jongen, waar Tijs best vaak ruzie mee heeft, huilt wanneer hij thuis komt en vraagt zich af met wie Tijs dan in de pauzes moet voetballen.

Maar zijn beste vriendinnetje, Lotte, is alleen maar boos. Boos omdat haar beste vriendje haar in de steek laat. Met wie kan ze nu opdrachtjes samen doen? Wie kan ze nu uitkiezen om een team te vormen met gym? Met wie kan ze nu in de pauze spelen en voetballen?

We zien Lotte een paar dagen niet, wat Tijs heel veel pijn doet. Dan staat ze weer voor de deur, wat onwennig en niet wetend wat te zeggen.

‘He Lot,’ roep ik, ‘we hebben je gemist.

‘Ik jullie ook’ zegt ze bedremmeld.

‘Was je zo druk dan?’ vraag ik.

‘Nee,’ roept Tijs direct uit. ‘Lotte is boos op me en wil niet meer met me spelen.’

‘Oh, hebben jullie ruzie gehad dan?’ vraag ik Lotte, want dat zou niet de eerste keer zijn.

Lotte schudt haar hoofd en zegt dan zachtjes: ‘Ik vind het zo erg dat ik niet meer met Tijs kan spelen als hij blijft zitten.’

‘Hoe bedoel je?’ vraag ik. ‘In de pauzes en na school kunnen jullie toch gewoon blijven spelen?’

Lotte knikt: ‘Ja dat wel, maar hij komt met allemaal vriendjes in de klas, zoals Olav.’

Dan valt bij mij het kwartje. Lotte is heel bang dat ze Tijs, haar beste vriend, kwijt raakt aan Olav en een paar andere kinderen die hij goed kent. Tijs staat er nog steeds beteuterd bij en weet met de situatie niet zo goed raad. Voor hem blijft Lotte de vriendin waar hij vooral goed mee kan voetballen. Daar verandert niets aan.

‘Weet je, Lotte. Het komt allemaal best goed, als je maar wel bij ons langs blijft komen. Afgesproken?’

Tijs heeft ondertussen de voetbal uit de gang gepakt en of er niets gebeurd is lopen ze zij aan zij de deur uit. Helemaal klaar voor een potje voetbal.

Van alle kinderen uit de klas krijgt Tijs een mooi aandenk boekje. Iedereen heeft zijn uiterste best gedaan om een mooie tekening of verhaaltje over Tijs te maken. Er zitten ware poëten tussen. Tijs is heel trots op zijn aandenken en loopt er veel mee rond. Kijken, lezen, herlezen, kijken. Het doet hem zichtbaar goed. Uiteraard laat Tijs het aandenken trots aan Olav zien. Die vindt het super cool, maar de gedachten van Olav zijn al heel ergens anders. Hij ziet namelijk het nieuwe schooljaar al helemaal voor zich.

‘Tijs, we gaan vragen aan de juf of we in hetzelfde groepje mogen zitten.’

Tijs is nog niet zo ver en haalt zijn schouders op.

‘Het heeft ook een voordeel hoor, als je naast me zit,’ gaat Olav onverstoorbaar verder.

‘Wat dan?’ vraagt Tijs kortaf.

‘Ik kan jou dan helpen met de rekensommen. Daar ben ik goed in.’

Ik geef Olav een aai over zijn hoofd en op dat moment weet ik dat het allemaal goed gaat komen. En wat ben ik blij dat Tijs een paar hele lieve, échte vrienden heeft die op hun eigen manier hun emoties tonen zoals alleen kinderen dat doen!