Focus (groep5) – 2014

 

Het is dinsdag en het konijnenhok staat nog steeds keurig ingepakt in 2 dozen in de schuur. Mijn man en ik zoeken steeds uitvluchten en verzinnen klusjes in huis om maar geen tijd te hebben om aan die vervelende klus te hoeven beginnen. Opeens is mijn man deze week heel druk op het werk en heeft één avond een etentje en een andere avond een vergadering. Ik verdenk hem er écht van dat hij probeert om onder het project konijnenhok uit te komen.

Elke dinsdag is Olav, het beste vriendje van Tijs, bij ons en hij komt met de oplossing: We kunnen het hok toch gewoon met zijn drieën in elkaar zetten? Daar hebben we de vader van Tijs toch niet bij nodig? Ik vind het eigenlijk wel een bak. Waarom niet? Kan ik laten zien aan mijn vent dat ik ook mijn mannetje sta.

Vol goede moed pakken we de zware dozen en halen alles er uit. Al gauw liggen alle losse planken, tussendelen en zakjes met schroeven door elkaar. Olav kijkt er hoofdschuddend naar en geeft ons opdracht om alles netjes te sorteren, zodat hij kan checken of we geen onderdelen missen. Bij deze krijgt Olav van mij de leiding met dit project en braaf gaan Tijs en ik aan de slag. Ondertussen leest Olav de gebruiksaanwijzing door en ziet al precies hoe we het hok in elkaar moeten zetten. Ik kijk mee, maar ben bij plaatje twee al de draad kwijt. Tijs staat ondertussen op de plek waar het hok zal komen te staan. Hij ziet het hok al helemaal voor zich en checkt in de schuur maar weer eens of er echt wel genoeg stro en hooi ligt.

‘Tijs, kom nou helpen vasthouden’, roept Olav geïrriteerd. Ik heb de ene plank vast, de andere wiebelt terwijl Olav de schroeven probeert vast te draaien. Met grote tegenzin houdt Tijs het wiebelende paneel vast. Ondertussen zit hij met een dromerige blik in zijn eigen wereldje waar Binky en Bella al in het hok wonen. Dan valt een lege doos door een windvlaag op de grond. Tijs rent er op af om deze weer recht te zetten en is al totaal vergeten dat hij een plank vasthield en het beginnende konijnenhok valt als een kaartenhuis in elkaar.

Olav en ik kijken elkaar aan. Ik wil al boos reageren op mijn kind, maar Olav zegt tegen me: ‘Zo is Tijs nu eenmaal. Hij is snel afgeleid. Kan ie toch ook niets aan doen?’

Ik besef dat mocht het hok in elkaar zitten vandaag, we dat niet aan mijn kind te danken hebben.

We laten Tijs de verschillende schroefjes aangeven. Ook dit karweitje is al snel saai en wanneer Ton, onze buurman, met zijn hoofd boven de schutting komt om te kijken wat we aan het doen zijn, liggen alle gesorteerde schroefjes binnen één seconde in een grote chaos op het gras.

‘Jeetje Tijs, we zijn met jouw konijnenhok  bezig hoor. Kom op, focus je een beetje’, roep ik.

Ondertussen zijn we bij plaatje vier beland. Ik begrijp er werkelijk  niets meer van en vertrouw op een negen jarig kind dat vol zelfvertrouwen aan mij uitlegt wat de bedoeling is.

Tijs is uitgekletst met de buurman en zegt: ‘Goh, dit schiet ook niet echt op!’

Het is maar goed dat ik een schroefje tussen mijn lippen heb en mijn handen vol heb aan twee planken die in een hoek van negentig graden in elkaar moeten passen.

Olav daarentegen geniet van deze klus en als ik voorstel dat mijn man en ik het hok anders wel afmaken zodat Tijs en hij nog even kunnen spelen, wil Olav daar niets van weten.

Eindelijk staat het hok. Wat zijn we trots. Vooral Tijs, want dit hebben we toch maar even met zijn drieën gedaan. Wat een teamwork he?

De focus die ontbrak bij het bouwpakket , is er echter wel bij de aankleding van het nieuwe onderkomen van zijn Binky en Bella. Heel secuur en voorzichtig legt hij een laagje zaagsel op de bodem van het hok. Daarna komt er een laagje stro over heen. Een stukje stro wordt weer weggehaald en op een ander plekje neergelegd, want het mag aan zijn konijntjes niets ontbreken. Het voerbakje wordt op tien plekken neergezet om uiteindelijk zijn plekje te krijgen waar Tijs het in het begin had neergezet. Speeltjes worden neergelegd  en de waterfles wordt ook alvast gevuld. Ik weet dat de konijntjes heel erg gaan boffen met zo’n lief, verzorgend baasje.

Ik kijk naar de twee vriendjes. Olav ongeduldig omdat het stro nu toch echt wel goed op zijn plek ligt. Ze zijn zo verschillend, maar wat begrijpen ze elkaar toch goed!

Mijn man is aangenaam verrast wanneer zijn oog op het hok valt.

‘Wat!’ roept hij uit. ‘Heb jij die elkaar gezet?’

‘Ja’, zeg ik, ‘met een beetje hulp van Olav en Tijs was het eigenlijk best een makkie!’