Tijd (2011-2012)

Het begrip ’tijd’ is voor Tijs moeilijk te bevatten. Of de klok nu op twaalf uur staat of op drie uur. Voor hem kan het net zo goed zes uur zijn. Hoelang een seconde duurt, een minuut of een uur; hij heeft geen flauw idee. Hij leeft in zijn eigen tijdzones.

Wel wil hij elke dag weten welke dag het is, welke maand en datum om deze vraag vervolgens nog eens tien keer te stellen op een dag.

We kopen een grote duidelijke klok met grote cijfers en proberen hem in ieder geval de hele uren aan te leren. Wanneer we denken dat het kwartje gevallen is, zegt meneertje heel serieus dat de klok op acht uur staat, terwijl de kleine wijzer de vier aanwijst. Is dit nu desinteresse of ziet hij het écht niet?

Elke avond tijdens het eten oefenen we een tafel. De tafels moeten toch een keer in zijn hoofd blijven zitten? Wat ons opvalt is dat Tijs de uitkomsten feilloos kan opnoemen. Dus bij de tafel van twee, dreunt hij in één ademteug op: twee, vier, zes, acht, tien, twaalf, veertien, zestien, achttien, twintig. Maar als je hem vraagt om de hele som op te noemen, dan bakt hij er weinig van. Dan wordt drie x twee opeens vijf.

Plus en min sommen haalt hij ook door elkaar. Het lijkt wel of Tijs geen notie heeft wat nou precies plus, min en keer is. Ik probeer creatief te zijn en leg kleine dropjes neer op tafel.

‘Hoeveel dropjes liggen er?’vraag ik.

‘Tien’, zegt Tijs.

‘Goed zo.’Ik haal nu twee dropjes weg en leg deze apart op het puntje van de tafel.

‘Hoeveel dropjes liggen er nu op tafel?’

‘Tien’, zegt Tijs zonder aarzelen.

‘Hoezo tien! Ik heb er toch twee weggehaald? ‘

‘Die liggen toch ook nog op tafel?’zegt hij met een klein stemmetje. Ik denk even dat ie bijdehand aan het doen is, maar aan zijn houding zie ik dat hij serieus is. In zijn beleving liggen alle dropjes nog op tafel en dat klopt. We verdelen de dropjes en stoppen ze in onze mond. Ondertussen terugtellend hoeveel dropjes er nog over zijn. Ik vind het steeds moeilijker worden om sommen te oefen met Tijs. Ik raak snel geïrriteerd , omdat ik gewoon niet begrijp waarom hij nog steeds niet weet dat de helft van tien, vijf is.

Om het klok kijken te stimuleren kopen we een stoer horloge voor Tijs. Om hem iets meer verantwoording te geven spreek ik met hem af, wanneer hij buiten gaat spelen, dat hij om vijf uur thuis moet zijn. Een paar keer vraagt hij waar de kleine en grote wijzer dan precies moeten staan. Dan gaat hij naar buiten. Ik ben benieuwd!

Wanneer ik in de keuken de aardappelen aan het schillen ben, zie ik vanuit het keukenraam Tijs op de stoeprand zitten. Ondertussen kijkt hij constant op zijn horloge. Wat is dit nu weer? Heeft hij ruzie gehad met zijn vriendjes? Is er iets gebeurd? Ik wil al naar de deur lopen om te vragen wat er is, maar iets houdt me tegen. Ik kijk op de klok en zie dat het vijf voor vijf is. Om precies vijf uur gaat de bel. Ik doe open en zie Tijs met een glunderend gezicht voor de deur staan.

‘Goed he, mam! Het is precies vijf uur.’

Ik geef hem een compliment maar kan het toch niet nalaten om te vragen waarom hij niet eerder aangebeld heeft.

‘Ik moest toch vijf uur thuis zijn? Ik heb gewacht tot het precies vijf uur was’.

Ik geef hem een dikke knuffel . Ben heel trots dat hij de vrijheid die ik hem gaf zo serieus genomen heeft.  En het stemmetje in mijn hoofd dat niet helemaal begrijpt wat er nu werkelijk in dat koppie van Tijs omgaat wis ik even uit!