Mijn beelddenkertje (2012)

Olav houdt woord en zorgt er voor dat Tijs naast hem mag zitten, want dan kan hij Tijs helpen met rekenen. Natuurlijk wist ik voor de zomervakantie al dat de twee vriendjes naast elkaar mochten zitten. De juf is ook niet gek en wil Tijs direct een veilig gevoel geven zo naast zijn vriendje. Alleen hoeft Olav dit niet te weten.

Wat onwennig maakt Tijs zijn entree in een groep van 23 kinderen. De meeste kinderen vinden het wel cool. Een paar jongens ruiken hun kans om de nieuweling eens goed uit te proberen. Tijs ontwijkt ze en laat ze zoveel mogelijk links liggen. Af en toe zie ik een hunkerende blik van mijn kind naar het lokaal gaan waar zijn oude groep zit. Regelmatig staat hij, met zijn neus tegen het raam gedrukt, te kijken naar zijn vriendjes waar hij een paar jaar lief en leed mee gedeeld heeft. Tijs voelt zich ook wel stoer en groot. Omdat hij letterlijk en figuurlijk de grootste is kijken de meeste kinderen tegen hem op. En dat bevalt hem wel. Hij loopt opeens voorop en is een natuurlijke leider geworden in plaats van dat hij achter de feiten aanloopt.

Eén jongen, Jeremy, is opeens van zijn troon gevallen. Dit vindt hij niet leuk en dat laat hij merken ook, door flauwe opmerkingen en af en toe een duw. Wij zeggen tegen Tijs dat het pesten wel over gaat zodra Jeremy beseft dat Tijs zich niet laat overhalen tot een tegen reactie. We raden Tijs aan om naar de juf te gaan als er iets gebeurd is. Ik baal hier goed van. Tijs is geen vechtersbaasje en heeft een hekel aan ruzie. Wij houden het in ieder geval ook in de gaten en hopen op een snelle wapenstilstand van Jeremy.

In deze eerste, wat onwennige, weken van het nieuwe schooljaar laat de Remedial Teacher me weten dat de beelddenk-juf Tijs apart zal nemen om te kijken of Tijs beelddenker zou kunnen zijn. Door middel van vragen, letten op lichaamstaal en wat oefeningen zal ze kunnen zien of hij visueel is ingesteld en in beelden denkt. Ik blijf het allemaal ‘vaag’ vinden en zou het liefst willen dat er bijvoorbeeld door middel van een bloedproef kon worden getest of je een beelddenker bent. Ik hou van zekerheid!

Op de dag dat Tijs bij de beelddenk-juf zit, sta ik tussen de middag op het schoolplein om hem op te vangen. Normaal loopt hij het kleine stukje naar huis. Verbaast ziet hij me staan. Hij huppelt, vliegt bijna, over het schoolplein naar me toen. Zijn gezicht één en al glimlach van oor tot oor.

‘Mama,’ gilt hij over het schoolplein heen, ‘Ik ben bijzonder! Ik ben een beelddenker!’ Een rilling gaat door mijn hele lijf. Een rilling van liefde voor mijn kind en voor school. In zijn haast om bij me te komen verliest Tijs een boek dat hij eerder in zijn hand geklemd had. Hij merkt het niet eens en valt me in mijn armen. Ik knijp mijn zoon bijna fijn en besef dat ik hem in een hele lange tijd niet zo blij, vrolijk en trots meegemaakt heb.

‘Dank je wel school, dank je wel lieve leerkrachten.’prevel ik boven zijn met gel vastgeplakte kuif uit. Een aantal moeders kijken vertederend en verbaasd toe. Een moeder komt het boek brengen dat als oud vuil op de straat lag. ‘Ik leer anders’ zie ik op de kaft staan.

‘Tja, lieve schat,’denk ik als ik de titel lees. ‘Dat je ‘anders’ leert, ‘anders’ bent dan hoe de maatschappij iedereen het liefst ziet en dat je ‘bijzonder’ bent, daar kan ik niet meer om heen.

En ik ben er trots op dat ik een kind mag en kan grootbrengen dat zoveel, nog verborgen, talenten heeft die we nu gaan ontwikkelen en tot bloei laten komen!