Lezen (groep 6)

 

‘Hoe krijgen we Tijs toch aan het lezen?’ vraagt meester op een ochtend aan mij.

Ik zucht diep en zeg: ‘Dat Tijs  lezen leuk gaat vinden en überhaupt spontaan een boek gaat pakken, die hoop heb ik helaas opgegeven.’

Meester kijkt me verbaasd aan. Zo’n reactie had  hij niet verwacht. Waarschijnlijk dacht hij dat we deze uitdaging zowel op school als thuis aan zouden gaan.

‘Ik heb echt van alles geprobeerd; mijn trukendoos is leeg. Maar, laat je door mij niet tegenhouden. Misschien krijg jij hem aan het lezen.’

Vanaf groep drie heb ik geprobeerd om Tijs aan het lezen te krijgen. Samen lezen, ieder een bladzijde, gekke stemmetjes bij het voorlezen, leuke boekjes, informatieve boekjes, stripboeken. Met grote tegenzin en alleen om mij een plezier te doen worstelen we ons door de verhalen heen. Mijn man en ik lezen heel veel. Ik vind het heerlijk om me helemaal in een verhaal te verliezen. Ik hoor en zie dan niets om me heen en ben de hoofdpersonage in eigen persoon. Wat een reizen, landschappen, huizen, steden heb ik gezien. Wat een situaties heb ik meegemaakt. En misschien is dat het probleem bij mijn beelddenkertje. Zijn leven dat bestaat uit school, buitenspelen, voetballen en drummen creëert bij hem al zoveel beelden die hij moet verwerken en een plekje moet geven dat het lezen van een verhaal wellicht te veel is?

Zo creatief als mijn man en ik zijn hebben we wel één manier gevonden om Tijs te laten lezen. Hij vindt het namelijk geweldig om power point presentaties te maken. Gave overgangen maken tussen de dia’s. Animaties van foto’s en gekke plaatjes. Op google zoekt Tijs de informatie bij het onderwerp. Op deze manier leest hij tenminste nog een beetje.

Die middag komt Tijs thuis. Hij heeft een deal gesloten met de meester. Hij mag een boekje van huis meenemen naar school. Elke dag moet hij dan een stukje lezen.

Na een week, wanneer ik mijn kind weer naar school breng, houdt meester Tijs tegen: ‘We hadden een deal he, jongen? Een man een man, een woord een woord!’

Tijs wordt rood en stamelt iets. Ik denk te horen dat ie iets murmelt van: ik ben toch nog geen man.

Meester kijkt me aan. Ik haal mijn schouders op en zeg zachtjes: ‘Sorry, dit is jullie mannendeal. Ik bemoei me er niet mee.’ Ik heb in het verleden echt teveel stress en huilbuien gehad omdat we thuis moesten lezen.

Dan komt mijn kind een paar weken later enthousiast thuis. Met rode konen en glinsterogen vertelt hij dat de meester een boek aan het voorlezen is wat zó grappig is. Nog lachend en vooral van de hak op de tak vertelt Tijs over Juffrouw Pots, de strenge lelijke juffrouw. Met open mond luister ik naar mijn zoon. Ten eerste omdat ik niets begrijp van het onsamenhangende verhaal, maar vooral omdat mijn kind voor het eerst in zijn leven gegrepen is door een verhaal.

‘En de meester leest ook zó goed voor. Dat stemmetje van juffrouw Pots!’ verzucht hij tenslotte.

‘Oke. En al mijn maffe, gekke stemmetje dan?’ gaat er even door me heen.

Vanaf dat moment krijg ik elke dag het onsamenhangende verhaal van die Pots te horen. Het is een ontzettend absurd verhaal met absurde personages. Vooral het kattenkwaad dat de leerlingen uithalen en dan vooral de scheetzak die gebruikt wordt vindt Tijs geweldig.

Ik geef meester een groot compliment. Ook al doet het een beetje pijn dat zijn stemmetjes wel effect hebben.

Ik merk dat Tijs op school meer leest. Hij heeft de boeken van Geronimo Stilton ontdekt. Een bange maar zachtaardige muis, die niets lever wil dan een rustig leven. Maar telkens wordt hij betrokken in wilde avonturenreizen. Het is niet het verhaal dat de interesse heeft van Tijs maar de vormgeving van de boeken: Er worden veel verschillende lettertypes gebruikt, veel opdrachtjes die de lezer moet uitvoeren en wat het coolste is zijn de ruik pagina’s. De goorste heksenzweet luchtjes tot de frisse rozengeurtjes komen tevoorschijn wanneer je met je vinger over de aangegeven plek wrijft. Echte doe, voel, zie, beleef boeken. En dat is blijkbaar voor mijn visueel ingestelde kind dé perfecte combinatie.

Op een avond ligt hij op de bank met een boek in zijn handen. Ik kijk naar dit vreemde beeld en kan niet geloven dat daar mijn kind ligt. Ik houd het beeld vast en stop deze op een afgeschermd plekje in mijn hoofd. Wanneer ik me weer een keer zorgen maak over het anti lees gedrag van mijn kind dan zal ik het beeld feilloos naar boven halen en hopen dat als Tijs gegrepen wordt door een onderwerp of een goed boek hij dan weer relaxt op de bank zal liggen met een leesboek.

De meester ben ik eeuwig dankbaar voor zijn absurde boekenkeuze en dat hij met zijn voorleestalent mijn kind aan het lezen heeft gekregen!