Hulp! (groep 6)

Het is weer tijd om met beelddenkjuf, die op woensdag voor de klas staat, en met meester de vorderingen van Tijs door te nemen. Het voornemen om dit schooljaar niet meer aan de zijlijn te blijven staan geeft mij het gevoel dat ik de schoolprestaties van mijn kind iets meer onder controle heb.

Rekenen blijft een probleem en ik heb het vermoeden dat Tijs blijft steken op het niveau waar hij nu in zit. Dat komt voornamelijk omdat hij nog steeds de tafelsommen niet beheerst. Ik denk er al een tijdje aan om een professionele beelddenkcoach in te schakelen die Tijs kan begeleiden met de ‘Ik leer anders methode’.

Wanneer we bij elkaar zitten wil meester meer horen over beelddenken. Hij staat er open voor om Tijs eventueel op een andere manier de lesstof aan te reiken. Enthousiast vertel ik waar de knelpunten zitten, geef tips en vraag tenslotte nog een keer aan beelddenkjuf of zij mijn kind écht niet kan begeleiden op school. Maar helaas, door het invoeren van passend onderwijs en de vele uren die zij dit schooljaar voor de klas staat is dit geen optie.

Ik vraag haar voorzichtig hoe school er tegenover staat als ik voor Tijs professionele hulp ga zoeken bij een gespecialiseerde beelddenkcoach omdat ik er alles aan wil doen om zijn rekenniveau en spelling op te schroeven.  Ik voel en zie dat er veel meer in mijn kind zit dan er op dit moment uitkomt. Ik wil dit in samenspraak met school doen. Wil niet beelddenkjuf en de Interne Begeleider die zoveel tijd met Tijs doorbrengt passeren. Ze vindt het geen probleem.

Dan zegt ze: ‘Waarom ga jij die opleiding niet volgen tot gecertificeerde coach van de ‘Ik leer anders’ methode?’

‘Ik?’ Haar vraag overvalt me. Ik heb hier nooit eerder over nagedacht.

‘Je bent zo gedreven als je over beelddenken praat. Je weet er inmiddels zo veel van af. Je bent deskundig genoeg.

Ik haal mijn schouders op. Dit is nooit mijn ambitie geweest. Beelddenken kwam op mijn pad. Maar verder? Toch merk ik dat juf een snaar geraakt heeft. Er is weer een zaadje geplant in mijn hoofd.

Thuis ga ik direct aan de slag om een goede coach te vinden. De meeste coaches zijn gespecialiseerd in dyslexie, kinderen met ADHD, rouwverwerking en faalangst die het begeleiden van beelddenkers er bij doen. En dat wil ik niet.

Terwijl ik aan het zoeken ben, komt één persoon, als een duveltje uit een doosje, constant in mijn hoofd te voorschijn. Hij is eigenlijk de enige die met Tijs aan de slag mag gaan. Drie jaar geleden kwam hij even op mijn pad, toen een collega mij attendeerde op hem. Zij was deze man bij een barbecue van CWT tegengekomen en hij had vol passie over beelddenken en het coachen verteld. Omdat ik toen nog niets van beelddenken af wist vond ik zijn website maar vaag en meer voor de gevorderden. Mensen die zich al hadden ingelezen en al veel verder waren in hun zoektocht naar beelddenken. Zie: blog ‘beelddenken?’ Toch besefte ik toen dat we elkaar ooit zouden tegenkomen. Op het moment dat ik mijn blog begon werd hij één van mijn trouwste volgers en ik volg zijn blogs.

Maar, ik durf hem niet om hulp te vragen. Ben bang dat hij nee zegt. Hij woont in Ede en zal een heel eind moeten reizen. Dan, op een avond, wanneer ik een wijntje op heb, heb ik de moed om deze bijzondere man, Maarten Smit, een ‘help’ email te sturen.  Twee uur later krijg ik antwoord terug: ‘He, he! Eindelijk vraag je mijn hulp. En natuurlijk wil ik Tijs helpen.’ Het blijkt dat Maarten een paar keer op het punt gestaan heeft om, na het lezen van bepaalde blogs, zijn hulp aan te bieden. Ik ben opgelucht. Voel me kilo’s lichter omdat ik er niet meer alleen voor sta. Tijs krijgt hulp van een coach die zelf beelddenker is en kinderen die visueel zijn ingesteld feilloos aanvoelt. Hij luistert naar het kind en past zijn coaching aan waar het kind op dat moment behoefte aan heeft. Het duiveltje in mij dat zich regelmatig afvraagt of mijn zoon wel beelddenker is hoop ik met de sessies van Maarten definitief de mond te kunnen snoeren.

Ik kijk uit naar de dag dat Maarten bij ons thuis zal komen voor de intensieve sessie. Een paar uur zal hij met Tijs bezig zijn om te achterhalen waar de knelpunten zitten en wat er allemaal in dat koppie van hem omgaat. En Tijs? Hij is alleen maar blij dat hij op deze dag, uiteraard in overleg met school, niet naar school hoeft.