Schrijven is niet zo maar iets’, krijg ik te horen wanneer we bij de kinderfysiotherapeut zitten. ‘Want tijdens het schrijven wordt samengewerkt op verschillende domeinen. De kwaliteit van elk domein op zich én samenwerking met andere domeinen, draagt bij aan het resultaat van het schrijven.
Een belangrijk domein zijn de motorische vaardigheden, zoals fijn motorische handelingen in de hand-oog coördinatie . Tevens speelt het domein cognitie een belangrijke rol, waaronder taal, spellen, begrip, aandacht en motivatie.’
Met grote ogen en nog net niet met mijn mond open hoor ik de therapeute aan. Ik had eigenlijk gehoopt dat we met een paar sessies wel klaar zouden zijn: Tijs leert zijn pen goed vast houden, hij leert zich te concentreren met schrijven, hij leert de verbindingslijntjes op de juiste manier te verbinden met de letters en… klaar is Tijs!
Diep in mijn hart vind ik dat netjes moeten leren schrijven onzin. In deze digitale tijdperk is het toch genoeg dat je kunt spellen? Wie leest je geschreven handschrift nog?
Tijs zit naast me en probeert een ketting te rijgen van grote kralen. Geconcentreerd probeert hij het draad in het toch niet echt kleine gaatje van de kraal te krijgen. Wanneer het bijna lukt, valt de kraal uit zijn vingers. Tja; aan de fijne motoriek kan nog wel gesleuteld worden.
De therapeute doet nog een paar oefeningen om een duidelijk beeld te krijgen waar het probleem kan liggen. Onder andere wordt getest hoe het met zijn evenwicht gesteld is. Tijs moet op een wiebelig blokje staan met zijn rechtervoet. Dit gaat best goed. Dan is zijn linkervoet aan de beurt. Binnen 3 tellen is hij al van het blokje afgewiebeld.
Daarna legt de therapeute allemaal dominoblokjes op tafel. De blokjes staan dicht op elkaar. Tussen de blokjes staat een autootje. Deze zal Tijs voorzichtig met zijn duim en wijsvinger moeten oppakken, zonder de blokjes die op tafel liggen aan te raken. Tijs is gek op spelletjes en met glimmende ogen gaat zijn hand naar het autootje. Hoe hij het voor elkaar krijgt? Ik snap het nog steeds niet, maar alle blokjes op tafel zijn binnen een paar seconde omgevallen, alleen het autootje staat nog steeds op dezelfde plek. Mijn kind kijkt verbaasd naar het slagveld op de tafel en pakt alsnog het autootje. Tja; zo kan ik het ook!
Hoewel ik vol goede moed de praktijk van de kindertherapeute binnen ben gestapt is de moed mij na een uur behoorlijk in de schoenen gezakt.
Buiten schijnt het zonnetje, het ruikt naar voorjaar. Ik laat de zonnestralen mijn gezicht verwarmen. Dan voel ik de hand van mijn zoon. Het zware gevoel verdwijnt als ik naar zijn blije koppie kijk. We gaan er voor zorgen dat zijn handschrift leesbaar wordt!
kindinbeeld.com 