Groep 4 (2011-2012)

In groep 4 krijgt Tijs twee juffen. Hij moet er erg aan wennen en vraagt elke ochtend en avond wel een paar keer welke juf voor de klas staat. Ik merk aan meer dingen dat Tijs constant wil weten wat er die dag gaat gebeuren. Is het onzekerheid of wil hij zich aan vaste punten op een dag kunnen vasthouden? Ik merk in ieder geval dat twee juffen veel onrust met zich meebrengt. Bij mij ook! Ik moet nu opeens met twee juffen ‘dealen’ in plaats van met één  juf. Spreek ik met de ene juf iets af, kom ik er later achter dat dit niet aan de andere juf is doorgegeven. Ik ben de regie een beetje kwijt en dat is iets waar ik niet tegen kan. Ik wil graag, vooral als het over mijn kind gaat, de touwtjes stevig in handen houden. Dus het wordt een hele uitdaging voor mij om zo goed mogelijk te communiceren met twee juffen. Vaak gaat dit via de mail, zodat ze allebei op de hoogte zijn. En dat werkt goed!

Een aantal weken voor de kerstvakantie vraagt Juf die rekenen geeft of ik langs wil komen. Ze kwam er namelijk onlangs per toeval achter dat Tijs een kei is om sommen tot 100 op zijn vingers uit te rekenen. Zijn handen houdt hij op zijn schoot onder de tafel en heel snel gaan zijn vingers op en neer. De uitkomsten zijn nog goed ook! Nu is het nog geen probleem, maar wat als de sommen tot 1000 gaan? Verder vraagt Juf of we ook willen oefenen met de tafels. De tafels van 1 en 2 zitten er nog steeds niet goed in.

Ik weet zo langzamerhand ook niet meer waar ik de energie en tijd vandaan moet halen om te oefenen. We moeten lezen met hem, we lopen nog steeds bij fysiotherapie voor een beter handschrift en voor zijn fijne motoriek. Nu komt rekenen en de tafels oefenen erbij. Ik ben op dat moment behoorlijk moedeloos en laat dat ook duidelijk merken aan de Juf. Ik vraag hoe zij het voor zich ziet om na school wanneer Tijs witjes  en doodop thuis komt, vaak met hoofdpijn en vage klachten, ook nog moet oefenen op bijna alle vakken. Ik neem een besluit en zeg Juf dat ik een gesprek wil met de IB/RT-er (Interne Begeleider/Remedial Teacher) van school. Ik heb geen flauw idee wie dat eigenlijk is. Wilde dat eigenlijk ook nooit weten, want als je met haar in contact komt is er iets ‘mis’ met je kind. Tja; ik ben af en toe best goed in struisvogelpolitiek.

Thuis observeer ik mijn zoon die weer eens in de wereld van ‘Zack en Cody’ belandt is. Wat ga ik allemaal in gang zetten? Wat zal uit het gesprek komen? Welk etiket zal mijn kind op zijn 7^de opgeplakt krijgen? Wat voor obstakels zullen we nog allemaal tegen komen? Hoe zal Tijs daar mee omgaan? Zonder dat ik het kan stoppen worden mijn ogen vochtig  waarna de tranen snel komen. Ik vlucht naar boven. Wil mijn kind niet opzadelen met mijn emoties.

De zware last wordt ’s avonds door mijn man van mijn schouders gehaald. Hij verzekert mij dat we dit traject met z’n tweeën ingaan. Hij zal tijd vrij maken om bij een gesprek met de IB/RT-er aanwezig te zijn. Ik sta er niet alleen voor benadrukt hij nog eens. Hij pakt me stevig vast en zegt dat we samen sterk zijn! Een nieuwe huilbui volgt. Van opluchting deze keer, want ik besef weer wat ik allemaal wel heb!