Een bijzondere ontmoeting (2013)

Het is zomervakantie en ik neem me voor om letterlijk en figuurlijk afstand te nemen van school en van Beelddenken. Ik wil dat de vakantie voor Tijs relaxt en gezellig wordt. Hij is moe en ik merk aan hem dat hij de vrije tijd écht nodig heeft.

We hebben een huisje gehuurd voor 12 dagen in een park in de Hunsrück in Duitsland. Van daar uit kunnen we leuke uitstapjes maken naar TrabenTrarbach en de edelsteenmijn in Idar Oberstein.

Op het park is ook genoeg te doen. Het is tropisch warm als wij daar zijn. Gelukkig is er een groot subtropisch zwemparadijs met een rustige ligweide buiten. Hier brengen we elke dag wel wat uurtjes door. Maar echt rust heb ik niet liggend op mijn bedje. Ondanks de vele kinderen die op de ligweide rond hollen en het zwembad ‘onveilig’ maken, lukt het Tijs niet om aansluiting te vinden. Tijs kijkt altijd eerst de kat uit de boom, zoekt kinderen op die jonger zijn en ze moeten vooral rustig zijn. Van schreeuwende, drukke en bazige kinderen moet hij niets hebben. Een hele waslijst aan eisen, die niet altijd makkelijk in te willigen zijn. Om de beurt gaan mijn man en ik met ons kind het water in en doen dan allerlei balspelletjes en gaan van de glijbanen af. Ondertussen kijk ik om me heen of ik een rustig, jonger en leuk kindje zie. Af en toe stoot ik Tijs aan en maak hem alert op een (in mijn ogen) leuke jongen. Er komt jammer genoeg niemand door de selectie.

Dan geef ik Tijs duidelijk aan dat het nú Mama tijd is. Ik ga liggen en pak mijn boek om te lezen. Ik probeer me af te sluiten voor mijn kind dat chagrijnig en boos op een ligbedje hangt. Ik heb best medelijden met hem dat ie geen aansluiting vindt, maar een beetje moeite mag hij er ook best voor doen.

Dan klaart zijn gezicht op. Geconcentreerd bekijkt hij een gezin dat met opklapstoeltjes en grote tassen lachend een plekje zoeken. En jawel dat plekje is vlak bij mijn ligstoel. Ik zucht, gedaan met de rust. Maar ook ik kan, net als mijn kind, mijn aandacht niet van hen afhouden. De twee jongens, ik schat ze op 14 en 16 jaar, lopen te dollen met elkaar en met hun moeder. Ze dolt en lacht even hard mee. Voordat ze zich goed en wel geïnstalleerd hebben staat Tijs op, pakt zijn bal en loopt naar de grote jongens toe: ‘Willen jullie met mij de bal overgooien in het water?

Ze kijken verbaasd naar de snotneus die voor hen staat, taxeren hem, knikken dan en met zijn drieën lopen ze naar het zwembad.

Inmiddels zit ik rechtop op mijn bedje en probeer te achterhalen wat er net is gebeurd.

De moeder, Anita, lacht me vriendelijk toe: ‘Ik denk dat jouw kind zich herkende in vooral mijn oudste, William’ zegt ze zonder omhaal.

‘Hoezo?’ vraag ik. Open en eerlijk vertelt ze dat haar jongste, Youri, onder andere ADHD heeft. De oudste, William, heeft onder andere PDD-NOS. Het zegt me helemaal niets en ik begrijp ook niet waarom Tijs zich zou herkennen in William. Ik vraag naar de kenmerken van PDD-NOS. En vele kenmerken herken ik:  Moeite om vriendschappen met leeftijdsgenootjes aan te gaan, houterige motoriek, alles heel letterlijk nemen, erg op details letten, overgevoelig zijn voor prikkels, goedgelovig, goed geheugen voor feiten en data, groot rechtvaardigheidsgevoel en heel eerlijk.

Maar in een aantal essentiële kenmerken herken ik mijn kind weer helemaal niet, zoals: moeite met herkennen van emoties bij anderen (Tijs voelt juist emotie bij anderen haarscherp aan), paniekreacties, driftbuien, goed in techniek, goed kunnen volhouden tot iets volledig af is, niet laten meeslepen door emoties.

Anita vertelt haar verhaal over de zoektocht om het beste voor beide kinderen te vinden. Haar gevecht op scholen om gehoord te worden. En wat mij vooral raakt is haar gedrevenheid en lange adem om nooit op te geven. Haar overtuiging dat haar kinderen, ondanks hun ‘etiketje’ in de maatschappij zullen slagen. Eén grote stap wordt na de zomervakantie genomen. Allebei de jongens zullen hun vervolgopleiding op het regulier voortgezet onderwijs starten. Ik ben er stil van en besef, terwijl we allebei ons verhaal doen, dat deze ontmoeting geen toeval is.

De jongens zien we na een hele tijd weer. De ogen van Tijs glimmen, zijn wangen zijn rood van opwinding. De dagen die volgen zoekt Tijs de jongens steeds weer op. Ze voetballen en stoeien in het water. Je ziet dat ze zich prettig en veilig voelen bij elkaar. Ik raak er steeds meer van overtuigd dat Tijs inderdaad  veel van zichzelf herkent  in vooral William.

Door de vele gesprekken met Anita en doordat ik met eigen ogen zie dat alles op zijn pootjes terecht kan komen, heb ik ook veel meer vertrouwen in de toekomst. We wisselen facebook gegevens uit. Ik voel dat we contact blijven houden.

En nu… twee jaar later heeft Tijs het nog regelmatig over William en kom ik nog steeds graag langs  op de facebook pagina van Anita en de jongens. Ik heb nog steeds heel veel bewondering voor dit gezin, dat ondanks de vele obstakels die ze tegenkomen, alsmaar sterker wordt. Met de jongens gaat het, boven verwachting van alle ‘specialisten’, ontzettend goed. Dit gezin is mijn voorbeeld en daar wil ik ze, op deze manier, voor bedanken!