Tijs kan redelijk meekomen. Nieuwsbegrip doen we thuis. We hebben daar een vaste dag en tijd voor. Duidelijkheid werkt het beste bij hem. We hebben een stappenplan gemaakt.
Eerst lezen we de vragen door, want dan weten we alvast wat er van ons gevraagd gaat worden. Daarna lezen we de tekst, want dan weten we waar we antwoorden moeten zoeken van de vragen die we daarvoor al gelezen hebben. Dan moet Tijs de tekst in zijn eigen woorden na vertellen. Mijn kind vindt dit zonde van de tijd, want als hij de tekst eenmaal gelezen heeft, weet hij toch waar het over gaat? Ik ben het daar uiteraard niet mee eens, want vaak maakt hij er een heel mooi verhaal van. Een verhaal dat we echt niet gelezen hebben. Als laatste gaan we weer terug naar de vragen. Sommige vragen zijn makkelijk en staan duidelijk vermeld in de antwoorden. Bij andere vragen heb ik ook moeite, want wat bedoelt de vraagsteller precies? Als we twijfelen gaan we terug naar de tekst en proberen we het juiste antwoord te vinden. Door dit vaste patroon consequent te handhaven heeft Tijs handvatten waardoor hij zich beter kan focussen op de tekst en de vragen.
Met rekenen heeft Tijs zijn eigen niveau. Elke dinsdag krijgt hij extra les van meester Piet, de preventief ambulante begeleider. Elke dinsdag komt mijn kind blij en enthousiast thuis, want hij heeft weer heel lang met meester Piet gepraat over voetbal.
‘Heb je geen sommen gedaan dan?’ vraag ik.
‘Ja wel hoor, maar ik weet niet meer welke.’
Meester Piet was tijdens ons gesprek maanden geleden al duidelijk. Hij zou er niet alleen zijn om het kind te onderwijzen, maar ook om het kind aandacht te geven zodat hij zijn verhaal kwijt zou kunnen. Veel kinderen die doubleren kunnen faalangst ontwikkelen en dat zou dan door persoonlijke gesprekjes naar voren kunnen komen.
Van faalangst heeft Tijs geen last meer. Het is een vrolijk kind dat weer vol op geniet van alles. Ik vind het fijn voor mijn kind dat hij het naar zijn zin heeft met meester Piet. Ik gun hem dat van harte. Maar ik maak me steeds meer zorgen over het reken niveau. Toch blijf ik bij mijn eerder genomen besluit om dit jaar (groep 5) aan de zijkant te blijven staan en alle vorderingen nauwlettend in de gaten te houden. Ik wil ook kijken in hoeverre mijn kind het op eigen kracht kan, zonder dat er steeds rekening gehouden wordt met het feit dat hij ‘anders’ leert. Tijs wil niet graag opvallen en wil zo ‘normaal’ mogelijk benaderd worden. Daardoor sta ik in tweestrijd. Ik wil ook het liefst dat mijn kind zich niet ‘anders’ voelt dan anderen. Dat hij zich niet druk hoeft te maken over het opslaan en automatiseren van bijvoorbeeld de rekentafels en woorden in zijn kamers in zijn hoofd. Ik merk aan Tijs dat hij dit eigenlijk maar grote onzin vindt en dat het toch niet werkt. Ook ik heb nog steeds mijn twijfels of hij wel een beelddenker is. Zoveel kenmerken die hij heeft passen ook voor een gedeelte bij PDD NOS en dyslectie.
Achteraf heb ik spijt dat ik toen niet doorgezet heb en een goede coach, gespecialisserd in beelddenken, opgezocht heb die mijn twijfels had kunnen wegnemen en Tijs had kunnen inspireren met zijn bijzondere gave ‘Beelddenken’.
Nu weet ik dat alles een reden heeft en dat de tijd nog niet rijp was voor zowel mijn kind als voor mij om er helemaal voor te gaan. Soms moeten de zaadjes eerst een tijdje settelen voordat ze gaan groeien en bloeien tot je ze uiteindelijk kunt oogsten.
kindinbeeld.com 