Mijn man komt thuis op het moment dat Maarten de laatste oefening laat zien om de linker hersenhelft meer te trainen. Hij valt met zijn neus in de boter en kan meteen aan de slag, want we proberen het braingym onder de knie te krijgen.
Elke oefening is zo opgebouwd dat de linkerarm en rechterbeen, de rechterarm en linkerbeen tegelijkertijd een oefening moeten doen. En wat zijn we alle drie stijf en harkerig. Regelmatig verliest één van ons zijn evenwicht, tot grote hilariteit van Tijs.
Deze oefeningen moeten we elke ochtend doen. Dit stimuleert namelijk ook de zuurstof in de hersenen en uiteraard de linker hersenhelft. Dat dit een probleem gaat worden, weet ik meteen. Ik ben ’s morgens, zachtjes uitgedrukt, écht niet op mijn best. Ik moet rustig bijkomen en zie mezelf nou niet vrolijk staan braingymen. Tijs heeft het ’s morgens ook al druk genoeg met de verzorging van zijn konijntjes. Mijn man is de enige die in aanmerking zou komen om het braingym op zich te nemen, maar hij is ’s morgens al vaak vroeg de deur uit.
Tijs rent, na het seintje dat we klaar zijn, direct naar buiten om met zijn vriendjes te voetballen. Wij praten nog even na met Maarten. Hij benadrukt nog eens dat het heel belangrijk is om elke dag de oefeningen (braingym, luie acht (liggende acht))
te oefenen. Verder de kamers in zijn hoofd te blijven benoemen, te lezen, de woorden van het woordpakket uit het werkboek ‘Ik leer anders’ te visualiseren en te blijven oefenen met het automatiseren van rekensommen en het honderdveld. Mijn hoofd bonst op dit moment bijna uit elkaar en dat ik blij ben dat Maarten is langs geweest, ben ik ook even niet meer.
‘O ja’, zegt hij op de valreep. ‘Het kan zijn dat Tijs hoofdpijn krijgt vandaag. Dat komt door het intensieve gebruik van zijn linkerhersenhelft. Die moet ook wennen dat ie aan de bak moet.’
Ik ben blij wanneer ik de deur achter Maarten dichttrek. Ik pak een dekentje en ga op de bank liggen. Ik ben doodop en mijn hoofd loopt over van alle gedachten, ideeën en beelden. Ik heb het gevoel dat het allemaal even te veel is. Weet écht niet hoe ik alle oefeningen en opdrachten in de spaarzame tijd die we hebben moet proppen, zonder mezelf te vergeten. Liggend op de bank ben ik er van overtuigd dat dit een mission impossible wordt.
Ondertussen is Tijs, na een half uur, ook weer thuis. Hij ziet wit en klaagt over, jawel, hoofdpijn! Ik leg hem op de andere bank en sta met moeite mijn inmiddels opgewarmde deken af aan mijn kind dat het vandaag zo goed heeft gedaan.
Ik besluit ’s avonds Maarten te mailen. Mijn hoofd zit zo vol met gedachten en die moeten eruit. Ik schrijf hem eerlijk en uitgebreid over mijn bedenkingen of het allemaal wel gaat lukken. Ik zie zoveel beren op de weg. Wanneer ik een taak op me neem dan wil ik daar ook honderd procent voor gaan en ik weet op dit moment niet of ik dat wel wil en kan.
Ik krijg een kort maar mooi beeldend antwoord terug:
‘Jij staat nu midden in een sneeuwbol, die net door mij flink door elkaar geschud is. De sneeuwvlokjes moeten nog dalen. Die gaan alle kanten op. Geef de vlokjes de tijd hun plek te vinden, zodat alles weer rustig wordt.’
De dagen erna geef ik de vlokjes de kans om te dalen. En dan opeens zie ik dat de sneeuwvlokjes sereen en rustig op de grond liggen. Ze zijn gedaald!
Ik weet dat dit de tijd is om plannen te maken hoe we in onze dagelijkse, drukke leven Tijs kunnen helpen en begeleiden. Mijn man neemt een paar taken op zich. Mijn schoonmoeder, Patricia, die elke woensdagmiddag bij Tijs is biedt aan om te helpen met de woorden uit het woordpakket. Ze zal helemaal, volgens mijn instructies, deze taak op zich nemen en vindt het fijn om zo haar kleinkind en ons te helpen. Rekenen, braingym en de luie acht zal ik met Tijs oefenen. Ik maak een strak schema, zodat we allemaal weten waar we aan toe zijn. Duidelijkheid werkt voor Tijs het beste. Uiteraard blijft er genoeg tijd over voor leuke dingen.
Na dag twee merk ik dat braingym ’s morgens echt niet ons ding is. Chagrijnig en zonder veel animo doen we de oefeningen na van het filmpje op Youtube.
’s Avonds op bed lig ik te piekeren hoe we het braingym kunnen opleuken. En dan krijg ik een geweldig idee! Braingym is voor elk kind goed. Kinderen die in kakken na geconcentreerd te zijn bezig geweest , krijgen door de oefeningen meer energie. Kinderen die juist druk zijn kunnen hun energie kwijt. Ik besluit om mijn plan aan de meester voor te leggen. Ik weet dat hij open staat voor ideeën. Ik zie het al helemaal voor me. Ik geen braingym meer ’s morgens vroeg. In plaats daarvan de meester en 23 kinderen die dit, als het mogelijk is, elke dag gaan doen. Met een glimlach val ik in slaap.
kindinbeeld.com 