’s Morgens vertel ik Tijs als eerste het plannetje dat ik vlak voor het slapen gaan heb bedacht. Hij ziet het ook wel zitten om op school te bewegen.
‘Hoeven we het ’s morgens niet meer te doen hé, Mam? Dat is toch niets voor ons.’ Gelijk heeft ie.
Op school staat meester, zoals altijd, vrolijk en enthousiast bij de deur van het klaslokaal. Ik vraag of hij na school tijd heeft om een paar dingen door te nemen en zeven uur later zit ik tegenover hem. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik mijn plannetje moet brengen en begin te vertellen hoe de sessie met Maarten Smit is verlopen. Dat ik er eigenlijk achter kwam dat niet alleen de lesmethode belangrijk is voor visueel aangelegde kinderen maar juist ook oefeningen die de linker-en hersenhelft trainen. En dat er één oefening in het bijzonder heel goed is voor alle kinderen: Braingym!
‘Want meester’, ga ik verder, ‘kinderen die een teveel aan energie hebben of kinderen die in dutten en hun controle verliezen hebben er ook baat bij. Wanneer je elke dag probeert te braingymmen met de klas, herken je de kinderen niet meer terug,’ eindig ik mijn betoog een beetje overdreven.
Meester knikt instemmend. Wil het best een kans geven. Maar… op één voorwaarde: Dat ik de oefeningen op een ochtend om half negen voor de klas introduceer. Zou de meester weten dat ik ’s morgens opstart problemen heb en niet op mijn best ben? Even twijfel ik, maar ik ben zo blij met deze kans en met de meester die out of the box durft te denken, dat ik hem wel kan zoenen.
Wanneer ik thuis ben vertel ik Tijs hoe het gesprek verlopen is. Hij vindt het wel grappig, maar maakt zich ook direct zorgen.
‘Straks gaan de kinderen je uitlachen als je de oefeningen voordoet.’
‘Blijf in je eigen tuintje, weet je nog? Ik zorg voor mijn eigen plantjes en bloemen.’ Ben best trots dat ik het geleerde al zo snel in praktijk weet te brengen.
Ik zou het liefst met Tijs samen de oefeningen voor de klas willen introduceren. Ik wil hem dit alleen (nog) niet vragen. Wil dat dit idee bij hem zelf vandaan komt. Ik probeer hem er wel bij te betrekken en vraag of hij een leuk liedje weet waar we het braingymmen op kunnen doen. Hij komt al snel met het nummer ‘Funky World’ van Bruno Mars en eerlijk is eerlijk het ritme past perfect bij de oefeningen. In het weekend repeteer ik een aantal keer en hoop dat Tijs zich zal aansluiten. Hij kijkt alleen maar en zegt af en toe dat ik toch wel stijf ben en een oefening niet goed doe. Ik verbijt me en houd lelijke opmerkingen voor me.
Dan op zondag vraagt hij me of ik zenuwachtig ben voor mijn optreden voor de klas.
‘Een beetje’. Zeg ik eerlijk. ‘Ik ben bang dat ik de volgorde vergeet.’
‘Weet je mam, we doen het samen. Dan gaan de kinderen jou ook niet uitlachen en ik ben soepeler dan jij en ik weet de volgorde wel. Dan kun je naar mij kijken.’
Ik knuffel mijn kind en ben blij dat hij voelt en beseft dat we dit samen moeten doen.
Met z’n tweeën repeteren we nog talloze keren op het heerlijke ritme van ‘Funky World’ en wat gaan we synchroon en soepel. Tijs heeft de volgorde van de oefeningen op een papiertje geschreven als geheugensteun.
Dinsdagochtend staat meester ons met een grote glimlach op te wachten.
‘En? Ben je er klaar voor? Vraagt hij aan mij.
‘Ik help mama hoor, meester! Ze kan er niets van en ik vind het zielig als ze alleen voor de klas staat.’ Daar sta ik dan met een mond vol tanden. Mijn eigen kind dat zo genadeloos eerlijk is.
De kinderen zijn druk en opgewonden, want de moeder van Tijs wil iets vertellen en laten zien. Ik leg het principe van braingym uit en waarom het zo fijn is om af en toe te bewegen tussen de lessen door. Wanneer het funky ritme begint, komt Tijs bij me staan en samen beginnen we te bewegen. Ik zie 23 monden langzaam open gaan. Niemand lacht of doet raar. Wanneer we alle oefeningen hebben voorgedaan vraag ik alle kinderen van hun stoel te komen en mee te doen. In het begin doen ze wat harkerig en lacherig mee, maar algauw merk ik dat ze er écht lol in hebben. Na drie keer voel ik het zweet lang mijn slapen lopen en geef Tijs een teken dat het genoeg is. Ik geef hem een high five en ben zó trots op mijn kind, dat op dit moment zoveel zelfvertrouwen heeft, dat ie zich niet druk maakt hoe zijn klasgenootjes zouden reageren op deze actie.
’s Middags vraag ik via Facebook aan ouders of ze willen vragen aan hun kind hoe ze het braingym hebben ervaren. Ik krijg veel leuke, enthousiaste verhalen.
Het blijkt een groot succes. Regelmatig scanderen de kinderen dat ze willen bewegen. Tijs wordt gebombardeerd tot braingym instructeur.
Stiekem droom ik dat het bewegen op elke basisschool in elke klas een vast onderdeel wordt in het dagelijkse rooster. Maar eerst ga ik genieten van dit succesje!
kindinbeeld.com 