Lezers vragen regelmatig aan mij hoe het op dit moment met Tijs gaat. Met vallen en opstaan heeft Tijs geaccepteerd dat hij ‘anders’ denkt en leert en is daar nu ook trots op. Vooral het afgelopen schooljaar (groep 7) heeft hij hele grote sprongen gemaakt: met rekenen, spelling en logica.
In de zomerperiode zal ik geen nieuwe blogs plaatsen, maar terugblikken op een aantal bijzondere, emotionele, grappige of cruciale momenten.
In één van mijn eerste blogs (Sterkind – 2010) beschrijf ik dat Tijs het lezen niet echt oppikt (slaat woorden over/verzint woorden) en dat hij moeite heeft met de letters d,b, q en p. De juf weet hier ook niet goed raad mee en op mijn vraag of Tijs dyslectisch zou kunnen zijn reageert ze twijfelend.
Dit was voor mij het moment dat ik besefte dat Tijs geen ‘doorsnee’ kind was. Mijn intuïtie vertelde me toen al dat het niet lag aan de motivatie van mijn kind. Ook niet aan zijn IQ. Pas 1 ½ jaar later kwam ik er per toeval achter dat mijn kind wel eens beelddenker kon zijn. Veel kenmerken van beelddenken was op Tijs van toepassing.
De ‘Ik leer anders’ methode heeft mijn kind heel erg geholpen om te lezen wat er staat. Hij slaat geen lege woorden meer over (zoals het, een, de) en verzint geen woorden meer. De leespijl, die er voor zorgt dat de aandacht bij het woord dat gelezen wordt gehouden, heeft er voor gezorgd dat hij leest wat er staat.
Door een woord als beeld in de taalkamer in het hoofd van mijn kind op te leren slaan, is spelling over het algemeen geen probleem meer. Met dank aan oma Patricia die elke woensdagmiddag met haar kleinzoon geoefend heeft.
Veel leerkrachten weten nog (te) weinig over het visueel ingesteld kind, waardoor een beelddenker het etiketje dyslexie opgeplakt krijgt. Wanneer een kind in beelden denkt, zal een methode als Kurzweil die speciaal ontwikkeld is voor dyslecten echt niet werken. Tot grote frustratie van het kind zelf, de ouders en de leerkrachten. Dat is één van de redenen dat ik begonnen ben met mijn blog. Meer bekendheid geven over beelddenken. Sinds een half jaar geef ik presentaties op scholen. Dit wordt goed ontvangen. Alleen heb ik het idee dat er nog te weinig met de kennis gedaan wordt. Ik wil misschien te snel en te veel in een korte tijd bereiken, maar ik wil dat elk visueel ingesteld kind gehoord en geholpen wordt. Net zoals mijn kind gehoord en geholpen is door school en vooral de leerkrachten die er alles aan gedaan hebben om mijn tips toe te passen.
Elke reactie die ik krijg is voor mij een steen om de grote brug te bouwen tussen het visueel ingesteld kind, de ouders en het onderwijs. Dat is mijn grote missie. Ik heb al vele stenen mogen ontvangen, maar de brug is nog lang niet gebouwd. Helpen jullie mee?
Aimee (zomer 2016)
kindinbeeld.com 