Koude douche (eind groep 6-2015)

Groep zes loopt ten einde en zoals elk jaar is Tijs erg benieuwd wie zijn nieuwe meester of juf zal worden. Hij hoopt dat meester mee gaat naar groep zeven. Tja.. dat zou mooi zijn!

Dan eind juni komt de brief met de klassenindeling voor het nieuwe schooljaar in de mailbox binnen. Terwijl ik me buiten in de stoel nestel en geniet van de zon open ik het document. Het duurt even voordat ik begrijp wat er staat en dan dringt de inhoud van de brief tot me door.

De warmte van de zon voel ik niet meer. Ik heb zo even een koude douche gekregen. Het enige dat ik voel is boosheid, frustratie en schrik.

Ik weet nu écht even niet wat ik met dit nieuws aan moet en begin van pure ellende te huilen. Nu de tranen eenmaal stromen zijn ze niet meer te stoppen. Veel emoties van de afgelopen jaren komen er nu in één keer uit: De zorgen die ik heb gehad toen Tijs niet kon mee komen in groep 3 en 4, de uitslag van de WISC III test waar de vele talenten van mijn kind, zoals creativiteit, niet getoetst werd. Het zorgtraject waar we in kwamen en alle energie die ik gestopt heb om mijn kind te helpen met de ‘Ik leer anders methode’ zodat hij door een andere manier van benaderen wel kan meekomen op het basisonderwijs. School heeft altijd meegedacht en meegewerkt. Tot dit moment, zo voelt het tenminste voor mij. Ik ben blij dat Tijs op dit moment bij een vriendje aan het spelen is en geen getuige is van mijn emotiebom.

Wanneer ik me leeg gehuild heb, lees ik de brief nog een keer. In de hoop dat ik de brief verkeerd geïnterpreteerd heb.

Of het de gewoonste zaak van de wereld is wordt meegedeeld dat in verband met de bezuinigingen en personele wijzigingen de klas van Tijs samen gaat met een gedeelte van een andere klas. Groep zeven zal vanaf het nieuwe schooljaar niet uit 20 kinderen maar uit 29 (bijna) pubers bestaan. Onbegrijpelijk: Groep zeven is een heel pittig en zwaar jaar, de kinderen zijn al zo gewend aan elkaar en aan de samenstelling van de groep en dan gaan ze deze groepen maar om husselen?

Tijs zal van twee juffen les krijgen. Geen ideale situatie omdat de communicatie dan weer via twee leerkrachten loopt. En ik heb, helaas, geen flauw idee wie deze twee juffen zijn.

Als klap op de vuurpijl wordt nog even vermeld dat de I.B.-er, die Tijs al vier jaar begeleidt en waar ik een paar keer per jaar mee om de tafel zit om de voortgang van Tijs te bespreken, in oktober met pensioen zal gaan. De I.B.-er bovenbouw en een juf zullen de taken (naast hun dagelijkse werkzaamheden) overnemen.

Maar… we hoeven ons nergens zorgen om te maken, want er zal extra hulp komen van stagiaires van de Pabo.

Ik app een aantal moeders met de vraag of ze de brief al gelezen hebben. Ik ben niet de enige ouder die furieus is. We zijn in shock omdat de klas met negen kinderen uitgebreid wordt, terwijl de ‘oude’ groep ook al vaak best druk kon zijn. Terwijl ik bang ben dat Tijs gaat verzuipen in een groep van 29 en nog sneller overprikkelt raakt wat zijn concentratie niet ten goede zal komen, maken andere ouders zich zorgen of hun kind dat geen extra aandacht nodig heeft wel gezien blijft worden in een groep met toch wel een paar handenbindertjes.

‘Ach joh, die Pabo studenten kunnen daar toch wel mee omgaan?’ appt een moeder cynisch.

We besluiten om, individueel, onze onvrede en vragen via de mail te uiten naar de directrice van school.

Inmiddels is Tijs thuis gekomen.

‘Ik heb de klassenindeling voor het nieuwe schooljaar,’ zeg ik zo neutraal mogelijk.

Tijs komt met zijn rode konen naast me zitten.

‘Krijg ik meester weer?’ vraagt hij benieuwd. Ik schud mijn hoofd en noem de namen van de twee juffen. Hij is duidelijk teleurgesteld.

‘En er is nog iets,’ zeg ik voorzichtig, ‘Omdat er een paar juffen weggaan en er minder kinderen op school komen worden sommige groepen samengevoegd. Je krijgt negen kinderen uit de andere groep zes in de klas.’

‘Je maakt een grapje, toch?’ zegt mijn kind.

Ik schud mijn hoofd en laat hem de lijst zien met alle namen.  Twee keer telt hij de lijst en komt ook steeds uit op 29 kinderen. Een paar zijn wel leuk, maar een aantal luisteren nooit.

Ik merk dat Tijs van slag is. Veranderingen vindt hij erg lastig en moet daar erg aan wennen.

Na een week hebben we een informatie avond op school. Het wordt een emotionele avond. Er kan, zoals we ook al hadden verwacht, niets gedaan worden aan de groepsgrootte. Onze zorgen zijn onterecht, wordt steeds gezegd en daardoor worden de ouders, in mijn ogen, niet geheel serieus genomen. In plaats van de stagiaires zal er een bekwame onderwijsassistente fulltime aanwezig zijn. Dat hebben we in ieder geval wel bereikt!

Mijn zorgen zijn na deze avond niet weggenomen. Ik neem me voor om elke hobbel die we het komende schooljaar gaan tegenkomen stap voor stap te nemen. Ik wil de zomervakantie niet laten verpesten door hierover te blijven piekeren en probeer mijn zorgen los te laten. Dit doe ik ook voor Tijs, die mij altijd haarscherp aanvoelt. Dat het Tijs toch ook wel bezighoudt merk ik in één van de laatste weken van de schoolvakantie.

‘Mam, denk je dat ze alle kinderen wel in één klas kunnen krijgen?’

De vraag overvalt me en ik weet ook dat ie niet zomaar uit de lucht komt vallen.

‘Ik droomde namelijk dat er steeds negen kinderen op het dak van school les kregen, omdat niet iedereen in de klas kon. En ik moest op het dak toen het keihard regende.’

‘Vertrouw maar op school, jongen! Ze weten echt wel wat ze doen en iedereen zal zijn eigen plekje in de klas weer snel vinden.’ 

Mijn vertrouwen in school heeft door de brief een behoorlijke deuk opgelopen. Wanneer ik het verstandelijk beredeneer weet ik dat het wel weer goed zal komen. De leerkrachten hebben het beste voor met elk kind en school staat open voor beelddenkers en voor mijn hulp. Maar gevoelsmatig ben ik nog niet zo ver. De koude douche is té hard aangekomen.