Herrie

Tijs is net een half uur uit school, wanneer hij zijn tablet pakt en op You Tube allerlei nummers opzoekt  en afspeelt. Het geluid gaat bij elk nummer harder, lijkt het wel. En wanneer hij bij het vierde nummer is aanbeland, het weliswaar vrolijke nummer ‘Happy’, ben ik licht geïrriteerd door de pokken herrie die door de woonkamer schalt. Tijs doet zijn oortjes in, zodat ik er geen last meer van heb. Op de bank swingt en zingt hij vrolijk mee. Met verbazing observeer ik mijn kind. Mijn kind dat nog steeds veel moeite heeft met plotseling hard geluid of harde knallen. In een kamer vol pratende mensen raakt hij geïrriteerd. Vooral als peuter kon hij ontzettend in de stres raken met bijvoorbeeld Oud en Nieuw. Het liefst kroop hij dan onder de tafel met een kussen over zijn oren.

Mijn gedachten gaan terug naar 2008. De Piet Piraat film komt uit. Tijs is een groot fan van Piet, Berend, Stein en Steven. Leuk! Voor de eerste keer met mijn kind naar de bios! We kopen fris en uiteraard ontbreekt een grote bak popcorn niet. Opgewonden zit Tijs helemaal klaar voor zijn eerste bioscoop ervaring.

Wanneer de eerste klanken door de ruimte schallen, zit Tijs versteend op zijn stoel. Hij pakt mijn hand, kijkt me met angstige ogen aan: ‘Dit is wel heel hard he, mama?

‘Straks, als de film begint,  gaat het geluid wel zachter hoor’, zeg ik tegen beter weten in en knijp hem bemoedigend in zijn hand. Het geluid staat ook ontzettend hard. Ik heb er zelf ook last van en voel de trillingen van de lage tonen in mijn buik. Helaas kan Tijs zich niet over de keiharde tonen heen zetten en na een klein half uur staan we met onze popcorn en drinken in de hal van de bioscoop. Grote tranen druppen van zijn wangen op de popcorn.

‘Weet je, schat. Als de film uitkomt op DVD, dan gaan we hem lekker thuis kijken met het geluid zo hard of zacht als we zelf willen.’

Tijs neemt een handje natte, kleffe popcorn en snuft nog wat na: ‘Maar ik wil ook heel graag een film in de bioscoop zien.’

‘Ik heb een idee. De volgende keer wanneer er een leuke film draait, bel ik naar de bioscoop en en zeg dat jij komt en dan vraag ik of ze het geluid, speciaal voor jou, zachter kunnen zetten. Oke?’

Mijn kind vindt dat wel wat. In de auto, op weg naar huis, eten we de rest van de popcorn op.

Wanneer de film Ice Age uitkomt, wil Tijs het weer eens proberen.

‘Bel je wel op dan, mama?’

Natuurlijk. Op de dag dat we naar de film gaan, pak ik de telefoon, toets het nummer van de bioscoop in en leg aan de zeer vriendelijke mevrouw uit dat Tijs naar de film komt vandaag. Om 14.00 uur gaan we Ice Age kijken. En of ze alsjeblieft het geluid voor hem zachter kan zetten. Ik luister en knik een paar keer. Dan bedank ik de mevrouw aan de andere kant van de lijn. Het verwachtingsvolle, blije gezicht van Tijs maakt het zeurende gevoel dat ik gewoon keihard zit te liegen een beetje goed.

Het geluid in de bioscoop staat wederom keihard.

‘Straks als de film begint, gaat het geluid echt zachter’, zeg ik vol overtuiging.

Is het de stellige overtuiging van mijn kind dat ik altijd gelijk heb en nooit lieg? Of went hij aan de harde tonen ? Ik weet het niet, maar Tijs ontspant langzaam en laat na een kwartier mijn hand los. Hij lacht om de gekke Syd en ligt in een deuk om die maffe eekhoorn. Na afloop doen zijn oren wel pijn, maar Tijs is vooral trots dat hij de film uitgekeken en uitgezeten heeft.

‘Het heeft wel geholpen hoor, mama, dat je gebeld hebt’.  Deze ‘comedy’ houden we heel lang in stand.

Ik schrik op uit mijn gedachten. Tijs doet zijn oortjes uit: ‘Zo, ik heb best een beetje last van mijn oren’.

‘Weet je nog dat ik altijd belde naar de bios om te vragen of ze het geluid wat zachter wilde zetten?’ vraag ik hem.

Tijs kijkt me doordringend aan: ‘Je hebt nooit echt gebeld hé?’

Ik knik en voel me schuldig: ‘Sorry dat ik altijd deed alsof, maar het was de enige manier om je in de bios te krijgen.’

‘Geeft niet hoor mam, ik lieg ook soms hoor!’