Op zondag, de dag voor de 1ste opleidingsdag tot gecertificeerd coach van de ‘Ik leer anders’ methode, slaat in één keer de onzekerheid toe. Ik ben bang dat ik de leerstof niet aan kan. Ik heb geen pedagogische achtergrond en ben bang dat ik een vreemde eend in de bijt zal zijn tussen allemaal leerkrachten en kindercoaches.
Ik ben bang dat ik achter mijn rug om wordt uitgelachen: haha, een moeder die gecertificeerd coach wil worden. Ook kan ik me geen beeld vormen van de plek en de situatie waar ik morgen in zal verkeren. Ik moet opeens uit mijn comfort zone en dat is voor mij heel lastig. Maar waar ik me op dit moment de meeste zorgen om maak is om de weg te vinden naar de locatie in Monster. Ik heb totaal geen richtingsgevoel en wanneer ik éénmaal verkeerd ben afgeslagen, ben ik écht letterlijk totaal de weg kwijt.
Ik probeer mijn zenuwen te verbergen voor man en kind, maar dat lukt niet. Wanneer ik mijn onzekerheden probeer te duiden gaat de mond van Tijs open.
‘Ben jij ook wel eens zenuwachtig?’ vraagt hij verbaasd.
Er gaat een nieuwe wereld voor hem open. En dat is ook direct mijn valkuil. Wanneer ik me onzeker voel krijg ik een air over me dat niemand mij kan raken. Van buiten een vrouw die weet wat ze wil en wie ze is, maar van binnen zo week als wat. Mijn kind moest eens weten dat ik met lood in de schoenen naar school ben geweest om vol passie en zelfvertrouwen te verkondigen dat mijn kind wel eens beelddenker kon zijn. De vele gesprekjes die hierop volgden en proberen om tot oplossingen te komen. Eenmaal weer thuis was al mijn energie verdwenen en stond het zweet op mijn rug.
Mijn man stelt voor om de route naar Monster te gaan rijden, zodat ik in ieder geval die stress morgen niet meer heb. Maar dat wil ik niet, hoe graag ik wil toestemmen in zijn plan. Ik wil man en kind niet opzadelen met mijn onzekerheden. Ik ben te lang, lekker veilig, in mijn comfort zone blijven zitten. Het is nu tijd om hier zelf mee te dealen.
Ze zijn geduldiger en liever voor me dan anders. Ook Tijs komt vaker knuffelen. Zuchtend kom ik de zondag door met een steeds grotere steen in mijn maag.
Voordat Tijs naar bed gaat komt hij nog even lekker bij me zitten.
‘Weet je, mam. Ik weet zeker dat je het morgen heel erg leuk gaat vinden. En ik ben trots op je. Dat zeg je ook vaak tegen mij.’
Tranen schieten in mijn ogen. Op zo’n dag zitten mijn emoties torenhoog. Ik geef hem een dikke knuffel.
‘Als ik er maar éénmaal ben en de mensen gezien heb, dus een beeld heb, dan weet ik zeker dat ik het hartstikke leuk en interessant vind.’
Tijs knikt: ‘Dat heb ik ook mam! Komt dat omdat we beelddenkers zijn?’
Ik denk even na en knik dan. Ik denk wel dat wij ons zekerder voelen als we duidelijke beelden hebben bij iets wat we gaan doen. Geen spannende surprise uitjes of feestjes voor mij. Ik wil weten waar ik aan toe ben, zodat ik beelden kan vormen in mijn hoofd.
’s Avonds op bed moet ik opeens denken aan de vroedvrouw die mij begeleidde bij de geboorte van Tijs. Terwijl ik mij op hoge golven van pijn bevond, riep ze vrolijk: ‘Puf maar op de zin ‘deze dag gaat ooit voorbij’. Een paar uur lang werd dit mijn mantra. En inderdaad die dag ging ooit voorbij, zoals ook morgen uiteindelijk voorbij zal zijn. Een troostende gedachte die mij wonderwel in slaap wiegt.
kindinbeeld.com 