Deze blog plaats ik speciaal nog een keer voor alle vaders en moeders die elk jaar weer één of meerdere surprises moeten maken. Petje af voor alle mooie creaties. Helaas zullen de mooie creaties bij mijn zoon en mij alleen in onze gedachten bestaan. Ben elk jaar weer blij als de oude man naar Spanje is vertrokken…..
‘Joepie, we gaan vandaag lootjes trekken,’ is het eerste wat uit de slaperige mond komt van Tijs als ik hem wakker maak. Zijn ogen glinsteren. Al dagen is dit het onderwerp waar hij niet over uitgesproken raakt. Hij is zo benieuwd welk lootje hij in zijn handen krijgt en wat hij gaat maken. Voor elk kindje uit zijn klas weet hij precies wat de hobby’s zijn, wat hun favoriete eten is en welk vak op school ze leuk vinden. In gedachten heeft Tijs in vier dagen tijd 23 surprises gemaakt. De één nog mooier en grootser dan de ander. Zijn hoofd is er vol van!
Zo opgewonden en blij als mijn kind naar school gaat, zo teleurgesteld staat hij ’s middags voor de deur.
‘Ik heb de juf getrokken,’ zegt hij direct. En daar had hij vier dagen lang geen rekening mee gehouden.
‘Ik weet echt niet wat ik voor de juf moet maken hoor. En weet je wat ze graag wil hebben: PENNEN! Leuk hoor!’
Ik heb best een beetje medelijden met mijn beelddenkertje. Het is namelijk niet de eerste keer dat iets tegen valt omdat alle beelden en plaatjes in zijn hoofd zo mooi en schitterend zijn dat de werkelijkheid tegenvalt. Een kuil waar hij best eens in valt.
‘Voor de juf bedenken we écht wel iets leuks. Laat het lijstje eens zien?’
De juf houdt van reizen, koken en aardrijkskunde.
‘We kunnen een wereldbol maken of een kookpan.’
Tijs kijkt me aan of ik gek ben en staat duidelijk nog niet open voor deze onverwachte wending.
Hij heeft lang nodig om de knop om te zetten en de dag dat de surprises op school moeten liggen komt steeds dichterbij. Voorlopig ligt er nog steeds geen plan van aanpak op tafel. Laat staan in zijn hoofd!
Ik kom regelmatig met ideeën aanzetten die meteen afgekeurd worden door meneertje. Dan ben ik het zat. De tijd begint te dringen en daar word ik zenuwachtig van. Ik spreek Tijs streng toe. Ik leg hem uit dat het is zoals het is en dat hij moet accepteren dat het leven niet altijd hetzelfde is als hoe hij het in zijn hoofd bedacht heeft. Ik zeg, in een opwelling, dat hij alle surprises die in zijn hoofd zitten moet uit gummen zodat er plek is voor de nieuwe, gave surprise voor de juf.
Het blijkt te werken.
‘Zullen we dan maar een dagboek maken voor de juf, mam?’ vraagt Tijs nadat hij een half uur lang op de bank gehangen heeft. Eén van mijn afgekeurde ideeën was om uit een oud boek de middelste bladzijden weg te snijden en daar de pennen in te stoppen. De pagina’s die over blijven zouden we vol kunnen plakken met foto’s van exotische bestemmingen en lekkere recepten uit de Allerhande. Niet echt een wereld idee, maar knutselen is niet mijn ding.
De volgende dag gaan we aan de slag en Tijs stelt zijn beelden bij. Hij komt met goede initiatieven en al plakkend, knippend en snijdend begint de surprise vorm te krijgen. We halen nog wat stickers en dik papier om de voorkant van het dagboek op te leuken. Als laatste knippen we letters uit fel geel papier die de woorden vormen: dagboek voor juf Joyce.
Wanneer het helemaal af is merk ik gelukkig dat Tijs best trots is op het eindresultaat. We maken nog een mooi gedicht en mijn kind is helemaal klaar voor de grote dag.
Op de dag dat de surprises mee genomen moeten worden maakt Tijs zich toch wel weer zenuwachtig. Is zijn surprise wel mooi genoeg? Hoe zullen de kinderen op zijn knutselwerk reageren? Ik besluit om mee te gaan naar school om hem wat mentale steun te geven. Wanneer we in de klas zijn valt mijn mond letterlijk open van verbazing. De ene surprise is nog mooier, groter en spectaculairder dan de andere. Er zitten ware kunstwerken bij. Tijs staat wat lullig met het dagboekje in zijn handen. Hij is net als ik overdonderd door al het knutselgeweld. Wanneer hij zijn werk op de grote tafel legt bij de andere surprises roept een klasgenootje: ‘Ooooohhh, je mag geen naam op de surprise zetten. Dat moet een verassing blijven. Nu weet iedereen wie je hebt!’
Ik gris het dagboek weer van tafel en zeg met een dreigende blik in mijn ogen tegen het meisje dat ze NIET gezien heeft welke naam er op stond. Gedwee en geschrokken knikt ze. Tijs heeft het ondertussen helemaal gehad en barst bijna in tranen uit. Ik neem hem mee de gang op en zeg geïrriteerd: ‘Hoe moesten wij dit nou weten? Dat had de juf ook wel duidelijk mogen zeggen hoor, dat de namen niet zichtbaar mochten zijn.’
Met een trillip zegt Tijs: ‘Ik wist dat er nog iets in mijn hoofd zat wat ik moest vertellen, maar ik wist niet meer wat. De surprise kwam steeds te voorschijn.’
Met wit papier en plakband van de juf bedek ik haar naam. Tijs is nog steeds van slag en zit witjes en stilletjes aan zijn tafeltje.
Wanneer ik thuis ben plof ik op de bank neer. Ik ben kapot, terwijl het nog geen kwart voor negen is!
En ik vraag me af welke mafketel ooit het fenomeen surprise bedacht heeft.
kindinbeeld.com 