‘Because I’m happy. Clap along if you feel like a room without a roof. Because I’m happy. Clap along if you feel like hapiness is the truth.’
Op de uitgeprinte routeplanner zie ik dat ik bijna ben gearriveerd op de locatie waar de opleiding zal plaatsvinden van de ‘Ik leer anders’ methode.
‘Becaus I’m happy’, schal ik hard en vals mee met Pharell Williams. Maar dan rijd ik plotseling in het centrum van Monster. Huh? Ik had langs een molen moeten rijden en daar had ik direct moeten afslaan naar rechts. Opeens ben ik niet zo happy meer en het zweet breekt me uit. Hier was ik al zo bang voor. De weg niet kunnen vinden en hopeloos verdwalen. Gelukkig ben ik een half uur eerder vertrokken. Ik heb dus nog alle tijd om de locatie te vinden, praat ik mezelf moed in.
Ik stop naast een vrouw die haar hond uitlaat en vraag haar of ze mij de weg kan wijzen.
‘Tja’, zegt ze. ‘Het is hier allemaal eenrichting. Je moet in ieder geval die kant op’, wijst ze naar links. ‘Maar ja, daar mag je niet in.’
Ik bedank haar en rijd wat doelloos rond tot ik een oudere man met boodschappentas spot. Hij wijst mij echter de andere kant op, met dezelfde waarschuwing: ‘Het is lastig te vinden vanaf deze plek. Alles is eenrichting.’
Ik heb inmiddels nog maar een kwartier. Ik besluit mijn auto op een parkeerterrein te parkeren en dan proberen te voet de locatie te vinden. Onderweg maak ik foto’s van de straatnaambordjes. Het zal me niet gebeuren dat ik straks mijn auto niet meer kan terug vinden.
Precies op tijd arriveer ik op de plek van bestemming. Ik kan direct doorlopen naar één van de stoelen die nog vrij is. Ik tel 23 cursisten. We beginnen met een voorstel rondje. Daar was ik al bang voor. Weet iedereen direct dat ik geen leerkracht of kindercoach ben, maar ‘gewoon’ een werkende moeder met een beelddenkende zoon.
De meeste cursisten zijn kindercoach, die zich de ‘Ik leer anders’ methode eigen willen maken of leerkrachten die deze twee opleidingsdagen gebruiken voor hun studiedagen en studiepunten.
Als één van de laatsten ben ik aan de beurt. Ik haal diep adem en vertel:
‘Ik ben 16 jaar werkzaam bij TNO op de reisafdeling. Daarnaast ben ik moeder van een zoon die beelddenker is. Vier jaar geleden kwam ik daar per toeval achter. Ik ben me toen in het beelddenken gaan verdiepen en heb op school vele gesprekken gehad over het ‘anders’ lerende kind. Mijn doel met deze opleiding is om in eerste instantie mijn zoon te kunnen begeleiden op een manier waarop hij de lesstof wel snapt. Daarnaast ben ik een website begonnen met informatie over beelddenken en een twee wekelijkse blog over mijn beelddenkende zoon. Ik wil meer bekendheid geven aan het visueel ingesteld kind. Ik wil bruggen bouwen tussen het beelddenkende kind, de ouders en leerkrachten door presentaties te geven op scholen. Elke reactie die ik ontvang is een nieuwe steen om mijn brug te bouwen’, eindig ik mijn betoog.
Het is even stil. Dan reageert een cursiste. ‘Jeetje wat een verhaal. Top dat je er bent en met je gedrevenheid kom je er echt wel.’
Ik merk al gauw dat de lesstof voor mij gesneden koek is. Ook omdat ik op school met beelddenkjuf alle sessies bijgewoond heb en thuis ook met Tijs veel oefen met deze methode.
Tijdens de lunch deel ik een tafel met een aantal leuke dames. Eén van de dames zucht en zegt: ‘Dat honderdveld he? Ik begrijp er écht helemaal niets van.’ Verbaasd kijk ik haar aan.
‘Wat begrijp je dan niet?’ vraag ik.
‘Ik zié het gewoon niet’, zegt ze. En dat merkte ik al eerder tijdens de uitleg die ochtend. Meerdere cursisten zágen niet hoe de stof ‘anders’ uitgelegd kan worden. En dan besef ik dat de taaldenkers tussen de cursisten de lesstof niet goed in zich op kunnen nemen zoals beelddenkers de lesstof op de ‘normale’ manier niet goed begrijpen. Het is of taal-en beelddenkers af ten toe Chinees met elkaar praten. Ik beloof de dame na de lunch het honderdveld nog een keer rustig aan haar uit te leggen.
Ik heb leuk contact met kindercoach Suzanne van Bloei!Kindercoaching uit Voorschoten en met onderwijsassistent Mariska van Bijles Westland. Gedreven vrouwen die op de één of andere manier ook emotioneel bij beelddenken betrokken zijn.
Ik voel me al lang niet meer de vreemde eend en de sfeer onderling is goed, omdat we allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben: het certificaat!
Na twee lange en intensieve trainingsdagen ben ik dan de trotse bezitter van het certificaat. Een goede opsteker voor dat meisje dat 7 jaar over de HAVO gedaan heeft.
Maar de molen, waar ik direct rechtsaf moest, heb ik óók op de tweede dag nooit gevonden.
kindinbeeld.com 